Rozdział 20

- Oto jeden z naszych najlepszych domów – powiedziała kobieta, a ja uśmiechnęłam się do niej lekko. Chciałam zacząć wszystko od nowa. Nowy dom, tożsamość. Alison pomogła mi trochę finansowo, gdyż nie miałam ani centa. Rozglądałam się po pomieszczeniu, na pierwszy rzut oka wydawało się piękne. Kuchnia przestronna, z gotowym już wyposażeniem. Składającym się z szafek koloru jasno brązowego. Blat był brudno biało z kamyczkami. Wykonany z marmuru.

- Oto salon – powiedziała kobieta, a ja weszłam za nią do beżowego pomieszczenia. Znajdowały się w nim białe sofy i fotele w tym samym kolorze. Naprzeciw kanapy stał stolik do kawy, a przed nim duży telewizor. Cały dom był już umeblowany, z pewnością skutkiem była właśnie wysoka cena, którą już znałam. Do tego dom leżał w jednej z dobrych dzielnic L.A.

- Biorę – powiedziałam do kobiety, która patrzyła na mnie z tym samym uśmiechem, wiedziałam, że był on firmowy. Cena tego domu nie była, aż tak wysoka jak na tak piękny dom.

- Płaci pani teraz, czy po przeprowadzce? – zapytała, a ja westchnęłam jedynie cicho i spojrzałam na kobietę.

- Nie mam poprzenosić, rzeczy które miałam przewieść już tu są, więc płace teraz. – powiedziałam i wyjęłam z portfela książeczkę czekową. Wpisałam na nią potrzebną kwotę i złożyłam czytelny podpis. Wyrwałam karteczkę i podałam ją kobiecie. Ona uśmiechnęła się jedynie i opuściła, już mój dom. Alison powiedziała, że pomoże mi w nowym starcie, a za dom nie muszę oddawać, gdyż sama zamierzała sobie kupić coś z dala od Jasona. Tak, to prawda Al będzie moją współlokatorką.

Wybrałam numer przyjaciółki i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- I co? – zapytała kiedy skończyły się nieszczęsne pikania.

- Mam, to ten na Wewerly 29 – powiedziałam do słuchawki.

- To świetnie, też mi się podobał i poprosiłam tą kobietę by jako pierwszy dom pokazała ci ten – oznajmiła, a ja uśmiechnęłam się lekko. Jaka ja przewidywalna. – Będę jutro wieczorem, muszę się jeszcze spakować itd. – oznajmiła.

- Dobrze – odpowiedziałam,  a po drugiej stronie usłyszałam jedynie dźwięk przerywanego połączenia. Odłożyłam aparat do kieszeni, tam gdzie był przed zadzwonieniem do Alison. Po czym postanowiłam udać się do tutejszego parku.

Opuściłam mój nowy dom i udałam się do parku na tutejszej ulicy, nie bałam się, że ktoś z dawnych przyjaciół mnie spotka. Przed zamieszkaniem tu Alison zabrała mnie do stylisty i zmieniłam mój wygląd. Skróciłam lekko włosy i przemalowałam je na ciemny brąz, oraz zrobiono mi grzywkę. Styl także został zmieniony, a pomyśleć że styliści zdążyli z wszystkim w 3 godziny. Ile czasu już znam, prawdę? 3 dni, przez te wszystkie dni zdążyłam zmienić się nie do poznania. Zrobiłam sobie tatuaż, choć w dawnym życiu przysięgałam że nigdy tego nie zrobię. Co przyczyniło się do zmiany zdania? Chciałam by pod żadnym pozorem nie wydało się kim tak naprawdę jestem.  Do czego niby miałam wracać? John znalazł sobie nową dziewczynę, a samo to że wszyscy myślą że nie żyję. Co by sobie pomyśleli? Z pewnością znienawidziliby mnie i nie dali wytłumaczyć okoliczności całego zdarzenia.

Szłam chodnikiem w znanym mi kierunku, pamiętam jak 3 lata temu wybrałam się w przejażdżkę z Johnem. Właśnie w tym parku mieliśmy jeden z naszych postojów. W pewnym momencie obok  mnie z dużą prędkością przejechał czarny samochód. Był to jeden z modelów Mazdy. Samochód zatrzymał się obok mnie, a ja poszłam dalej, nie zważając na samochód.

- Panienka nowa? – zapytał brunet wychylający się z pojazdu, który jechał w krok ze mną. Wywróciłam oczyma i szłam dalej, nie zważając na osobników. – Czyżby panna nieśmiała? – prychnęłam.

- Żałosne, super bryka i wydaje wam się że to niezły podryw. – odpowiedziałam z ironią – Jak się nie mylę model Rx8 – powiedziałam, a oni wyszczerzyli oczy. Pewnie wydawało im się że jestem jedną z tych dziewczyn nie znających się na samochodach, a zważających jedynie na swoje paznokcie.

- Widzę że pani obcyka w tych sprawach – odpowiedział, a mi przed oczyma stanął tor. Pamiętam jak to ścigałam się z Bradem. Pamiętam także jak mówił że będę jego konkurencją.  To były dobre czasy. Te wszystkie wspólne zabawy, wygłupy. Nawet kłótnie. Byle z nim, byle z bratem którego tak bardzo kochałam.

- Wychowywałam się przy samochodach – odpowiedziałam.

- Tata miał warsztat? – zadał pytanie z chytrym uśmieszkiem. Wiedziałam że to tylko preteksty do rozmowy.

- Nie, był trenerem – oznajmiłam i odeszłam z gracją. Ale moi byli rozmówcy nie dali mi tego uczynić i jak prześladowcy jechali za mną.

- O, może znamy – powiedział, a mi przed oczyma stanął profil mojego ojca. W oczach zakręciły się kropelki, a ja miałam ochotę wybuchnąć płaczem. Tęskniłam za nim, ale wiedziałam że nie mogę wrócić.

- Myślę, że nie. Nie był zbyt znany, tak w ogóle nie z tego kraju – wytłumaczyłam szybko, ci co mnie dobrze znali mogli powiedzieć, że skłamałam.

- To może panienka pokaże nam jak jeździ? – zapytał wychodząc wraz ze swoimi towarzyszami z pojazdu. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem, a on kiwnął głową w stronę samochodu.

- No chodź, nie krępuj się – powiedział i podał mi kluczyki – chcę zobaczyć jak jeździsz, więcej nie będę chciał. – Powiedział, a ja wzięłam w ręce jego kluczyki. Wsiadłam do pojazdu i przejechałam rękoma po kierownicy, mogłam przysiąść, że w oczach miałam iskierki radości. Wsadziłam kluczyki do stacyjki i odpaliłam silnik. Kiedy czułam jak pod moją wodzą znajduję się pojazd, czułam się wolna. Przejechałam na około parku z dość szybką szybkością i z wielkim stylem zaparkowałam obok właścicieli samochodu.

- Wow – powiedział osobnik, którego imienia jeszcze nie znałam – widać że masz to we krwi – powiedział, a ja podałam  mu kluczki – tak w ogóle jestem Clark – powiedział  podając mi rękę.

- So..Anabel – poprawiłam się szybko i ścisnęłam jego dłoń, muszę unika takich sytuacji. Bo co jeżeli wygadałabym się? Spojrzałam na twarz Clarka, przypominał mi kogoś, ale nie umiałam powiedzieć kogo. Pewnie fakty sprzed wypadku jeszcze nie wróciły do mojej łepetyny.

- Ja muszę już iść – powiedziałam szybko i zostawiłam chłopaków przy ich samochodzie. Szłam po parkowych alejkach. Wspominając. Tęskniłam za wszystkimi, za rozmowami z Gabrielą, za moimi rodzicami, a najbardziej za Johnem. Za jego czułym dotykiem, jego miękkimi ustami w których mogłam zatopić swoje usta. Ale przecież oni mają już inne życie, a John ma nową ukochaną.

<John>

Siedziałem i analizowałem to co miało miejsce w ostatnim miesiącu. Poznałem Ashley, która sprawiła że znów zaznałem szczęścia. Dzięki której przestałem cierpieć i uznałem że życie ma prawo biec dalej nawet po śmierci ukochanej osoby. Przecież mam prawo do szczęścia. To że znalazłem nowe szczęście nie oznacza że zapomniałem o Sophi.

Wziąłem w dłonie ostatnie pudło z jej rzeczami i zaniosłem je na strych. Nie robiłem tego przez trzy lata. Zatrzymałem się wtedy na pierwszym pudle. Teraz wiedziałem że jej ciuchy, kosmetyki, biżuteria niczego nie zmienią. Ona i tak umarła, została w tamtym świecie na zawsze. Może tam będzie jej lepiej. Może zazna szczęścia duchowego.

Kiedy wszystkie jej rzeczy znalazły się już na strychu, włączyłem telewizor i przeskakiwałem po kanałach. W końcu zrezygnowałem i zostawiłem na jakimś programie sportowym.

- Jeson Tomilson wygrał kolejny wyścig – usłyszałem, a moje gardło wydało z siebie cichy śmiech. Pamiętam jak kiedyś kłóciliśmy się o Sophi. Wszystkie wspomnienia, które bolały teraz wywoływały na mojej twarzy lekki uśmiech. Ona była moją jedyną, która mogła przywołać na mojej twarzy uśmiech, ale kiedy jej zabrakło on znikł jak i ona. Na zawsze, a moja twarz nie przybierała już uśmiechu. Aż do teraz, aż do momentu kiedy poznałem Ashley. Myślę że ona by tego chciała, bym znalazł sobie nową ukochaną i żył dalej. Nie cierpiał. 

*****

Ludzie wróciłam ! Nowe pomysły zrodziły sie w mojej głowie, jak i na opowiadania jak i na rozdziały. Miałam odchodzić, ale jak widać mam nowe pomysły. Jak wam podoba się to na górze? Mnie dość. Zapraszam na mojego nowego bloga i proszę o komentarze http://sell-yourself-for-life.blogspot.com/ . 

Do napisania ;)