Rozdział 1

                        10 lat wcześniej

Mała dziewczynka siedziała na schodach i wypłakiwała się po tym co powiedziała jej mama. Po chwili usłyszała kroki, popatrzyła się w tamtą stronę i zobaczyła swojego przyjaciela Johna. Przetarła swoją drobną rączką oczy. Przyjaciel podszedł do niej.

- Co się stało Soph- zapytał przyjaciel zaniepokojony tym co mogło się stać z jego przyjaciółką. Przetarł rękami jej policzki.

- John ja… - zaszlochała – ja wyjeżdżam

- Nie smutaj się przecież wrócisz – powiedział do niej by ją uspokoić

- Właśnie nie, wyprowadzam się do Anglii – gorzko zapłakała, w oczach jej przyjaciela ukazały się łzy

- Ale jak to do Anglii? – zapytał zaskoczony

- Tata znalazł tam prace i jedziemy, ma trenować rajdowców jak sam już nie jeździ – powiedziała – ale ja nie chcę jechać czy oni tego nie rozumieją

- Soph obiecaj mi że choćbyś wyjechała to nie zapomnisz o mnie – powiedział patrząc jej w oczy

- Nie zapomnę – powiedziała jakby była to ważna przysięga, bo dla nich była to bardzo ważna przysięga

Następny dzień

- Żegnaj John – wyszeptała w szybę machając do przyjaciela, po chwili straciła go z oczu

- Nigdy nie zapomnę, ponieważ cię kocham – powiedziała cicho do siebie

10 lat później

Wzięłam pudło i zaniosłam je do domu, mojego, a raczej naszego nowego domu. Popatrzyłam na to co mnie otaczało, mama rozpakowywała pudła, tata przenosił tak samo jak ja to co zostało w samochodzie. Brakowało tylko Brada, mojego brata. Nikt nie wiedział że jak tu wrócimy, to wrócimy bez niego, bez tego wariata. Poczułam jak łzy spływają powoli po moich policzkach, wytarłam je.

- To już wszystko – powiedział mój ojciec kładąc kolejne pudło

- Nie wszystko, Brada tu nie ma – powiedziałam smutno, popatrzyłam na smutne oczy mojej mamy

- Nam tez go brakuje skarbie – mama podeszła do mnie i uścisnęła mnie

Zadzwonił mój telefon. Włączyłam, popatrzyłam na oświetlony wyświetlacz.

Robert.

- Hej Rob co chciałeś? – zapytała przyjaciela

- Zgadnij kto jedzie do L.A – powiedział podekscytowany, co oznacza tylko jedno, coś się kroi.

- No nie wiem – powiedziałam z uśmiechem do przyjaciela po drugiej stronie

- My – usłyszałam dźwięczny głos przyjaciół

- Naprawdę – zapytałam niedowierzając słowom przyjaciół.

- Będziemy jutro – poinformował mnie Robert

- Będę czekała – powiedziałam uśmiechając się, nacisnęłam czerwoną słuchawkę i schowałam aparat w mojej kieszeni

- Co ty taka szczęśliwa  kochanie? – zapytała mnie mama wypakowując kolejny zestaw składający się z talerza, miski i talerzyka.

- Chłopaki przyjeżdżają – podskoczyłam z podniecenia

- Bardzo się cieszę kochanie- moja rodzicielka uśmiechnęła się

Tata podłączył telewizor który ukazał się na kanale sportowym, a tak, przecież to w naszej rodzinie normalne.  

- Rajdowiec John Jonas znów wygrał wyścig, młody rajdowiec nie przegrał prawie żadnego wyścigu – powiedziała prezenterka, wzięłam pilot – uważany jest za niepokonanego – ściszyłam telewizor

- Ta niepokonany i pusty, przecież wiadomo że tacy ludzie mają zero uczuć i inteligencji – wyraziłam swoje zdanie

Moja rodzicielka dziwnie popatrzyła na mojego ojca.

- Naprawdę tak uważasz kochanie, przecież go nie znasz – powiedziała moja mama zaprzestając swoich poprzednich czynności polegających na rozpakowywaniu naszych rzeczy

- Wiesz jaki jest Jason, znasz go – powiedziałam do rodzicielki

- Ale on może być inny, nie oceniaj go na podstawie innych córciu – powiedział mój ojciec

- Gadacie jakbyście go znali – powiedziałam udając że mam podejrzenia co do moich rodziców i tego Johna

- Nie, my przecież, nie znamy go prawda kochanie- powiedziała moja matka, na końcu zostawiając tacie całe tłumaczenie się

- Nie znamy, skąd mielibyśmy go znać – powiedział tata, w jego głosie wyczułam że próbuje mnie przekonać

- Ale ty byłeś trenerem więc wiesz, ale dobra dam wam spokój nie mam siły się kłócić – powiedziałam dając rodzicom spokój- pójdę się przejść – poinformowałam ich

Podeszłam do swojej walski i wyjęłam czarną skórę, założyłam ją i wyszłam z domu, udałam się do parku. Mieszkałam tu kiedyś więc wiem gdzie jest park, a przynajmniej myślę że wiem. Szłam w kierunku który wybrałam. I udało mi się doszłam do parku. Podążałam alejkami, aż wpadłam na kogoś, na jakąś dziewczynę.

- Przepraszam – przeprosiłam za swoje czyny

- Nie przepraszaj to moja wina – powiedziała czarnulka, była gdzieś w moim wieku

- Jestem Sophi – powiedziałam

- A ja Gabriela – na te imię wspomnienia wróciły.

- Hej Soph – powiedziała Czarna

- Hej Gabi – powiedziałam do niej

- Co robisz? – zapytała

- A myślę – powiedziałam

- To pomyślę z tobą – Czarna usiadła koło mnie

- Nic ci nie jest? – zapytała Gabriela

-  Nie tylko coś mi się przypomniało – powiedziałam – przepraszam ale ja już muszę iść – poinformowałam nowo poznaną

- To do zobaczenia Sophi – powiedziała Gabi

- Do zobaczenia – po tych słowach udałyśmy się w swoich kierunkach

- Sophi !! Jak dawno się nie widzieliśmy – krzyknął Jason aż Czarna się odwróciła, pewnie zna go „ najlepszego rajdowca”

- Tak chyba wieki i tak powinno pozostać więc ja udam że się nie spotkaliśmy pa – udałam się szybko w kierunku powrotnym do domu