Rozdział 17

                                                                     Hurt

Wspominałem nasze wspólne chwilę, nasze marzenia i plany. Wszystko to czego pozbawił nas wypadek. Patrzyłem tępo na miejsce jej pochówku, a łzy same wylatywały z moich oczu. Płakałem, a ponoć chłopacy nie płaczą. Nie potrafiłem uspokoić swoich uczuć.

- John my idziemy – powiedziała Gabriela budząc mnie z rozmyśleń. Miałam podpuchnięte, czerwone oczy, a jej twarz nie wyrażała niczego oprócz smutku.

- Dobrze, ja jeszcze zostanę – powiedziałem, a ona kiwnęła głową w znak że rozumie i zostawiła mnie samego. Znów wlepiłem wzrok w grób i wziąłem głęboki oddech. Oprócz niej odeszło również nasze dziecko, owoc naszej miłości. Spuściłem głowę i dałem upust łzą. Dopiero co była tu z nami, dopiero co poprosiłem ją o rękę, dopiero co powiedziała mi że jest w ciąży. Z mojego życia znikło to najważniejsze, ona, jej uśmiech który powodował wędrowanie kącików ku górze, wszystko prysło, jak wielka bańka mydlana.

Poczułem czyjąś rękę na moim barku, spojrzałem do tyłu i dostrzegłem pana Lovato. Podszedł na równię ze mną i spojrzał na grób swojej córki, z jej oczy wypłynęły łzy, a ja odwróciłem wzrok na miejsce jej pochówku.

- Nie mogę uwierzyć w to że już jej z nami nie ma – powiedział po chwili ciszy mój niedoszły teść.

- Ja także – powiedziałem spuszczając głowę i wlepiając wzrok w moje buty.

- Ona cię kochała, a ty ją, spodziewaliście się dziecka. Czemu akurat was los obdarzył taką tragedią? – powiedział tak jakby miał żal do świta, do naszego stworzyciela.

- Sam nie wiem  - powiedziałem. Właśnie czemu? Czemu ja, czemu ona?

- Nie zdążyliście wziąć ślubu, ale i tak ciebie John ja i moja żona uważamy za syna ona by tego chciała – powiedział, a ja uśmiechnąłem się do niego.

- Dziękuje – powiedziałem.

- Nie masz za co synu – powiedział i uścisnął mnie. 

                                                           ***

Otworzyłam oczy, a jedyne co czułam to ogromny ból, a w głowie jedynie pustka. Żadnych wspomnień, żadnych marzeń, jedynie pytania: Kim ja jestem? Gdzie ja jestem? Podniosłam rękę i położyłam na głowie, poczułam na niej coś, chyba bandaż. Rozejrzałam się dookoła i zauważyłam białe ściany, a z boku dochodziły do mnie pikania, spojrzałam w bok i spostrzegłam że to aparatura. Czyli byłam w szpitalu. Tylko tyle wiedziałam.

Zastanawiałam się kim jestem, skąd pochodzę, co tu robię, dlaczego tu jestem… oraz wiele innych pytań, bez odpowiedzi. Rozmyślałam tak, aż drzwi od mojego pokoju nie zaczęły się otwierać. Bałam się, ale także byłam szczęśliwa, może osoba która wejdzie do pomieszczenia odpowie na moje pytania. Dostrzegłam bruneta, który na mój widok, równocześnie się przeraził i ucieszył. Nie rozpoznałam go, ale to chyba normalne jak nic nie pamiętam.

- Kim jesteś? – zapytałam szybko, nawet nie zdarzył do końca wejść do pomieszczenia. Spojrzał na mnie z uśmiechem i podszedł do łóżka.

- Angela, nie wiesz jak się cieszę że się w końcu obudziłaś – powiedział, a ja znałam już jedną odpowiedź jestem Angela. Tylko kim on jest? Co ja tu robię? Skąd mnie zna? Znalezienie jednej odpowiedzi nie dawało zbyt wiele, pojawiały się tylko kolejne pytania.

- Kim jesteś? – powtórzyłam pytanie. A on spojrzał na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, którego nie umiałam rozszyfrować.

- Naprawdę mnie nie pamiętasz? – zapytał, a ja jedynie kiwnęłam twierdząco głową. A on westchnął i usiadł obok mnie. Zdziwiło mnie to co zobaczyłam, czyżby uśmiechnął się pod nosem?

- Tak więc jesteś Angela House, jesteś córką Patricka i Britney House, jestem twoim narzeczonym od 2 lat. Wcześniej byliśmy przyjaciółmi. Teraz byłaś w śpiączce, od 2 miesięcy, miałaś wypadek który spowodował twoją amnezję. – wyjaśnił, a ja pokiwałam głową w gest że rozumiem. Wierzyłam mu, ale w głębi serca coś mi mówiło że to co on mówi mija się z prawdą, która jest całkiem inna.

- Rozumiem – powiedziałam i spojrzałam na bielutką pościel – kiedy spotkam moich rodziców? – zapytałam,  a on spuścił wzrok.

- Oni nie żyją, zmarli 2 lata temu – powiedział, a ja wlepiłam wzrok w pościel. Ta wiadomość bardziej wzbudziła we mnie wątpliwości. Moje serce mówiło : To nie prawda! Ale mózg był silniejszy, mówił bym słuchała, że on ma rację.

- Ach – powiedziałam cicho. – A kiedy stąd wyjdę? – zapytałam.

- Wiesz to był bardzo ciężki wypadek, mogłaś zginąć, tak naprawdę stanęłaś przed ramionami  śmierci. Cudem jej uniknęłaś – powiedział, a ja spojrzałam na niego zaskoczona.

- Nie rozumiem – powiedziałam.

- Nie pamiętasz tego zapewne, ale zderzyłaś się z ciężarówką, samochód był tak zmiażdżony że mówią że to cud – powiedział – że jedyne co ci się stało, to uraz głowy i amnezja. – dodał.

- A odzyskam kiedyś pamięć? – zapytałam, a on jakby się wystraszył. W mgnieniu chwili spoważniał i spojrzał na mnie.

- Tego nie wiadomo, ale raczej nie. Miałaś zbyt poważny uraz głowy – powiedział, a ja spuściłam wzrok. Powiem szczerze coś  mi w nim nie pasowało, ale nie chciałam dopuścić do siebie tego co mówiło serce.

- O widzę że pani już się obudziła – powiedział mężczyzna w białym fartuchu, który właśnie wszedł do mojego pokoju.

- Dzień dobry, a pan to? – zapytałam, a on uśmiechnął się do mnie lekko.

- Henry Fix, lekarz. Zajmuję się panią od kiedy pani tu się znajduję – poinformował mnie, a ja kiwnęłam głową w znak że zrozumiałam.

- A pana prosiłbym by wyszedł – skierował te słowa do… Jesona? Dobrze zapamiętałam?

- Dobrze –powiedział i opuścił pokój.

- Wie pani że przed wypadkiem była w ciąży? – zapytał, a ja wytrzeszczyłam oczy.

- Co?! – powiedziałam – Przepraszam, ale ja nic nie pamiętam – poinformowałam go,  a on kiwnął głową w znak iż rozumie.

- Tak więc była pani w ciąży, ale straciła ją po uderzeniu – powiedział, a ja spuściłam wzrok.

- A czy ja odzyskam pamięć? – zapytałam po chwili.

- Tego nie mogę pani powiedzieć – powiedział, a ja zaczęłam myśleć. Chciałam umrzeć. Po tym co usłyszałam, załamałam się. Mała istotka która była we mnie, tak po prostu zginęła. Nie miała szans zobaczyć naszego świata, odkryć dóbr materialnych, zdobyć przyjaciół, znaleźć się w moich ramionach.

Przymknęłam oczy, a z pod powiek wyleciały mi łzy. Nawet jej, mojego małego szczęścia, nie pamiętałam. Położyłam ręce na brzuchu i zaczęłam głośno płakać, nie obchodziło mnie że jest przy mnie lekarz.

- Proszę oto leki na uspokojenie – powiedział podając mi jakieś tabletki. Wzięłam je, drżącą ręką i wsadziłam do buzi. Złapałam za szklankę, bojąc się że rozleję wodę i wypiłam jej zawartość.

Po kilkunastu  minutach uspokoiłam się. Ale i tak w mojej głowie było jedynie poczucie winy. Obwiniałam się za śmierć tej małej istotki. Nie ważne że winny mógł być kierowca tej ciężarówki. To moja wina, choć i tak nie pamiętam jak wyglądał cały wypadek. 

                                                                              ***

Zaskoczeni? Wiem że jestem złaaa. Xd 

Jak wam się podoba. Zapraszam do komentowania 

Do napisania