Rozdział 5

: Dwa dni później :

Kolejny raz przejrzałam się w lustrze i poprawiłam złotą sukienkę do kolan. Przetarłam rękami resztki tuszu i uznałam że jestem gotowa do wyjścia. Popatrzyłam na zegarek. Była już 17:30 za kilka minut przyjedzie po mnie Jason. Pamiętam jak byłam dzieckiem i rodzice zabierali mnie i Brada na bankiety. Byliśmy mali, biegaliśmy po sali i zrzucaliśmy wszystko ze stołów. Mój ostatni bankiet w towarzystwie takim jak dziś był kilka dni przed wyprowadzką.  Tata nie mówił że się wyprowadzimy, więc nie pożegnałam się z panią Tomilson która była mi bardzo bliska.

Ubrałam na stopy szpilki i zeszłam na parter, moi rodzice już wyjechali. Usłyszałam dzwonek do drzwi i je otworzyłam, w drzwiach stał Jason.

- Witaj Soph – powiedział do mnie, ja tylko wywróciłam oczami i wyszłam z domu zamykając drzwi przy okazji.

- Tylko sobie dużo nie wyobrażaj, wiedz że gdyby nie twoi rodzice to bym się nie zgodziła – powiedziałam otwierając drzwi jego samochodu.

: John :

Kolejny nudny bankiet, kolejna rozmowa z ludźmi których powiem szczerze mam dość. Popatrzyłem w lusterko wiszące w samochodzie, popatrzyłem na moją matkę siedzącą z tyłu.

- Czemu ten bankiet jest dla was takie ważne? – zapytałem moich rodziców, ponieważ nie rozumiałem czemu moi rodzice robią takie halo  dzisiejszego bankietu.

- Państwo Lovato wróciło do miasta – powiedziała moja matka a ja gwałtownie zahamowałem

- Wszyscy? Z dziećmi? – zapytałem, moja mama zrobiła dziwną minę

- Wszystkiego dowiesz się na bankiecie – powiedziała moja matka, ja ruszyłem w drogę na bankiet, po tylu latach znów się spotkamy.

Dojechaliśmy na miejsce, wysiedliśmy z mojego samochodu i udaliśmy się do pomieszczenia, moja matka zauważyła jakąś kobietę i szybo udała się w jej kierunku.

- John pamiętasz panią i pana Lovato? – zapytała moja matka

- Tak – uśmiechnąłem się i przywitałem z państwem

- A gdzie Sophi? – zapytała moja matka, czyli ona tutaj jest

- Hej – usłyszałem głos moich braci i ich dziewczyny

- O Sophi już dojechała – usłyszałem głos pani Lovato

: Sophi :

Opuściliśmy samochód Jasona, on go zakluczył i udaliśmy się w stronę budynku gdzie ma odbyć się bankiet. Weszliśmy do budynku, ujrzałam moich rodziców w towarzystwie państwa  Jonas, 2 dziewczyn i 3 chłopaków których nie poznałam, jednego kojarzyłam, to ten sławny John., Zaczekajcie, czy syn państwa Jonas, ten chłopak co był mi tak bliski nie miał na imię John? Dopiero teraz skumałam o co chodziło moim rodzicom.

:John:

Popatrzyłem w stronę wejścia i ujrzałem piękną kobietę w złotej sukni, niemożliwe by to była Sophi, moja Soph w której się zakochałem była chłopczycą, uwielbiała się bawić, nie przeszkadzał jej brud. Teraz z tej dziewczynki nic nie zostało. Sophi popatrzyła w  naszym kierunku, a jej matka zawołała ją prostym gestem ręki. Nim się spostrzegłem Sophi była koło nas, uśmiechała się tak samo jak te dziesięć lat temu.

- Sophi jak ty pięknie wyglądasz – powiedziała moja matka

- Dziękuje, pani też – usłyszałem jej aksamitny głos, za którym tyle lat tęskniłem

- Sophi jak tam Jason? – zapytała jej mama, a uśmiech znikł z twarzy dziewczyny przeradzając się w grymas 

- Nie wspominaj mi o nim, nie wiem czemu się zgodziłam – skomentowała Sophi

:Sophi:

Dziwnie się czułam stojąc tak blisko dawnych przyjaciół, te 10 lat potrafiliśmy rozmawiać bez końca, a dziś czułam tą niezręczną atmosferę między nami.

- Przepraszam mógłbym porwać Sophi do tańca? – usłyszałam ten przeklęty głos, moje usta zwinęły się w cienką linkę, a oczy zmrużyły.

Odwróciłam się w stronę Jasona.

- Przepraszam Jason, ale na razie nie mam czasu na tańce, muszę…. Kończenie zadzwonić, mój kolega Robert miał poważny wypadek – powiedziałam

- Och, to jak znajdziesz czas to podejdź do mnie – powiedział, a ja w duchu się zaśmiałam, jaką aktorką potrafię być. Kiedy odszedł odwróciłam się do moich poprzednich rozmówców.

- Aż tak bardzo go nie lubisz? – zapytał, jak się nie mylę Kevin

- Nie lubię? Mało powiedziane – zakitowałam

Popatrzyłam na jedną z dziewczyn i spostrzegłam że to dziewczyna z parku, ta która tak bardzo mnie zastanawiała. Ta która co noc nie dawała mi spać, ta która przywołała wspomnienia.

- Sophi? – zapytała po chwili

- Gabriela – powiedziałam z uśmiechem – jaki ten świat mały.

- Nie poznałam cię wtedy w parku – powiedziała, i wtedy dostrzegłam że obok nas nie ma moich rodziców oraz państwa Jonas.

- Gdzie Brad? – zapytał Greg

- Brad… nie żyje – powiedział spuszczając wzrok na podłogę

- Jak to? – zapytał John i po raz pierwszy tego wieczoru spojrzałam na niego

- Miał wypadek na torze – powiedziałam, a oni spostrzegli że nie chcę w tym momencie o tym rozmawiać

- A co u ciebie się działo przez te 10 lat? – zapytała Gabriela

- Niezbyt dużo, poszłam do tamtejszej szkoły, potem do liceum. A praktycznie całe dnie spędzałam z tatą na torze – powiedziałam

- To tak jak my przed wyjazdem – powiedział z uśmiechem John

- Racja – powiedziałam i odwzajemniłam jego uśmiech.

- Prosimy o cisze – usłyszeliśmy głos dobiegający z mównicy, wszyscy spojrzeliśmy w tamtą stronę i dostrzegliśmy pana Clarka. Że on jeszcze to prowadzi, robił to 10 lat temu. Teraz z tego 60 latka upłynęła ta cała energia co gościła w nim 10 lat temu, pamiętam każdy kawał wypowiedziany czasie przemówienia. Teraz na jego twarzy nie było nic poza powagą.

- Gościmy dziś na naszym bankiecie ważną osobę… pana Lovato, znanego nam z bardzo dobrej kadencji trenerskiej. Jego uczniowie trafiali zazwyczaj na sam szczyt – powiedział i wywołał mojego ojca na jego miejsce, odsunął się zwalniając miejsce mojemu ojcu.

; John ; 
Tata Sophi zaczął przemawiać, słuchałem uważnie jego słów, ale gdy zaczął mówić o swoim synu popatrzyłem na Sophi, z jej oczu zaczęły płynąć łzy. Wziąłem ją delikatnie za ramię.

- Chodźmy stąd – powiedziałem patrząc jej w oczy, ona zrobiła to co powiedziałem.